آستان مقدس حضرت عبدالعظیم (ع) در طول سدهای مختلف به صورت یک مجموعه‌ای از بناها و تاسیسات احاطه شده و گسترش یافته است. این زیارتگاه در ابتدا شامل بنای حرم اصلی و مرکزی بوده و در طی زمان به صورت یک مجموعه بزرگ‌تر شامل حرم‌ها، رواق‌ها، مسجد، ایوان‌ها، صحن‌ها و دیگر ساختمان‌های وابسته و متعلقه به آن توسعه یافته است.
این آرامگاه همراه با دو بقعه امامزاده حمزه (ع) و امامزاده طاهر (ع) یکی از معروف‌ترین زیارتگاه‌های مهم شیعیان ایران به شمار می‌آید. این مجموعه بناها و تاسیسات در دوره‌های ایلخانی، صفوی و قاجار ساخته و گسترش یافته است. بنای نخستین این آرامگاه به تعمیر اساسی «محمد پسر زید داعی علوی» (قرن نهم میلادی) بازمی‌گردد.
در دوره قاجار، زیباسازی‌های چشمگیری انجام شد؛ از جمله کاشی‌کاری، آیینه‌کاری، نقاشی، منبت‌کاری و خاتم‌کاری. همچنین درهای زیبایی منبت و نقاشی شد و مناره‌های بلندی بنا نهاده شد. در سال 1270 هجری، گنبد حرم حضرت عبدالعظیم (ع) با خشت‌های مسی زرین پوشانده شد و دو مناره بلند هم به آن افزوده شد.
